LA VERITA DELLA MAGIA

LA FORCA

δεν ήθελα να φτάσει πουθενά, το ταξί.
δεν ήθελα να φτάσει πουθενά.
το ταξί.
ήθελα να φύγω και να μη φτάσω πουθενά.
να έχω όλο τον χρόνο και όλη την δύναμη, να γίνω η φωτιά.
τον χρόνο και την δύναμη.
να γίνω η φωτιά.
δεν ήθελα να φτάσω πουθενά.
οδηγέ, οδήγα!
στο άπειρο, μέχρι το ταξίμετρο να γράψει 635,46, μέχρι τόσο αντέχω και τα δίνω όλα.
όλα για να ξεφύγω.
να ξεφύγω.
να βρεθώ σε απόσταση.
κρεμασμένος στο παράθυρο σχεδόν κλαίω.
σχεδόν κλαίω ,κρεμασμένος στη συκιά που σου φύτεψα.
και σου έφτιαχνα γλυκό του κουταλιού, χαζός!
χαζός κι εγωιστής, δεν ήθελα να φτάσω πουθενά.
τα χιλιόμετρα μετρούν πληγές.
πληγές κι ένα πρόσωπο γνωστό.
καληνύχτα ,ας είναι τουλάχιστον για εσένα.
γιατί εγώ θέλω να γίνω η φωτιά.
να γίνω η φωτιά και να κάψω τη θηλιά που έχει σφίξει τους πνεύμονές μου και τη συκιά που εγώ σου φύτεψα.
σου φύτεψα μια σφαίρα πριν καώ,
στο πουθενά να μη ξαναβρεθούμε.
στην αγάπη πλέον και όχι στο πουθενά.
όχι στο πουθενά.
στο πουθενά ήθελα να φτάσω.

ΙΧΘΥΕΛΛΕΣ

βρίσκομαι στη μέση ενός πλανητικού ανεμοστρόβιλου και αυτό σημαίνει
ότι δεν ξέρω αν πηγαίνω ή αν επιστρέφω, αν ανεβαίνω ή κατεβαίνω,
αν πρέπει να ανοίξω ομπρέλα ή να φορέσω κοντομάνικο,
τι αισθάνομαι και ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος για να βγω από το δάσος. σαν κοντορεβιθούλης που τα πουλιά έφαγαν τα ψίχουλα που του έδειχναν τον δρόμο, είμαι σε σύγχυση.
από την άλλη πλευρά, αν και με αποθαρρύνει το χαμηλό ποσοστό που δίνουν οι επιτυχημένοι άνθρωποι στην έμπνευση, που είναι 10%, θα πρέπει να θυμάμαι και το υπόλοιπο 90% που είναι ιδρώτας. όσο και να θέλω να ουρλιάξω
ότι η έμπνευσή μου υπερτερεί και ότι όλοι θα πρέπει να υποκλιθούν σε αυτή, οφείλω να γίνω περισσότερο πειστικός επαγγελματικά,
όπως και περισσότερο αξιόπιστος στις σχέσεις μου.
Μπορεί να είμαι το πιο καλό παιδί κατά βάθος, αλλά αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι οι πράξεις μας.

Το διάβασα κι ένιωσα πως το καλό παιδί στο βάθος με συμβουλεύει…
αυτά που μου λέει μια ζωή τώρα…
τα τελευταία 25 χρόνια…σαν σήμερα γεννηθήκαμε …
το καλό παιδί στο βάθος…κι εγώ

από κοινού αποφασίσαμε να το postάρουμε…για να το κάνουμε δικό μας

Stardust του Γιώργου Πανόπουλου
Athens voice τεύχος 156

FACCIO IL GIOCO DI MAUVE

η αλυσίδα τελικά έφτασε και σε μένα και λέω να την κρεμάσω στον λαιμό…φορώντας την, να σας γράψω αυτά που παρήγγειλε ο mauve συνεργός μου.
μου ζήτησε παραμύθι, παραμύθι θα φωνάξω…ΠΑΡΑΜΥΘΙ.
δένω τα μάτια με την μαύρη κορδέλα για να με βλέπετε καλύτερα και χτυπάω τα γράμματά μου επάνω σας…

όλα ξεκίνησαν στην θεσσαλονίκη. σε ένα μικρό δωμάτιο, γεμάτο με πολλές ιστορίες. η varvara σπούδαζε εκεί κι εγώ είχα εξεταστική, αλλά δεν ήθελα να έχω, και η άρνηση με βρήκε στο τρένο. στη ναβαρίνου άλλες τόσες ιστορίες και στο κασετοφωνάκι η μία. εκείνου που με βάφτισε. μόλις με είδε. κρατούσε μια μαύρη κορδέλα, νομίζω,
ή απλώς εγώ την έβλεπα γιατί ήξερα…γέλασε, με τον τρόπο του, με κοίταξε, με τον τρόπο μου…’’barbara, αυτός είναι ο κολλητός σου;’’…μου την σπάει όταν με παρακάμπτουν…’’έλα ρε, αυτός είναι ο yakamoto’’…ούτε κινέζος, ούτε γιαπωνέζος…νέα φυλή. το όνομα που όλοι έψαχναν, έφτασε πιο γρήγορα στην αθήνα από εμένα…και πλέον ήμουν εκείνος. ο νονός μου, γνωστός και ως marie santal, βρίσκεται σήμερα στο λονδίνο και κυνηγάει αυτό που εγώ και η varvara αφήσαμε πίσω.μου τη σπάει να με παρακάμπτω.


ήταν ο χρόνος που είχα αφήσει τη σχολή μου. είχα βαρεθεί τα νεκρά σημεία, τους αριθμοδείκτες και τα cash flows. και όλα αυτά είχαν συμβεί δια της απουσίας μου. δεν έχω ιδέα αν γίνονται εισηγήσεις…πως γίνονται…και τελικά σε ποιους αφορούν.αυτό που ήθελα να γίνω ήταν καλλιτέχνης…ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. ξεκίνησα εντατικά μαθήματα. χαρτιά, κάρβουνα, λάδια, πινέλα, μισοκλεισμένα μάτια, σκοτάδια, φώτα, σκιές, τόνοι, χρώματα, αποχρώσεις, κλίμακες, κλίμακες…πουθενά ασανσέρ…όλα με κόπο. έναν χρόνο ζωγράφιζα με τα δάχτυλα, έδινα βάση σε ασήμαντες λεπτομέρειες, μουτζούρωνα τα σκοτεινά, έσβηνα τα φωτεινά, πατίνα στη πατίνα…δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω. έναν χρόνο ζωγράφιζα το διπλανό θέμα από το ζητούμενο, τον μπροστινό μου, την μοναδική μου φίλη εκεί μέσα ,με τα τεράστια κόκκινα μαλλιά και την μαύρη κορδέλα στο χέρι. ντρεπόμουν πολύ να πάω στα γυμνά…ήμουν πάντα τυχαία άρρωστος…μα πόσο άρρωστος τελικά! δεν εγκλιματίστηκα ποτέ. ήθελα να ζωγραφίζω μόνο για μένα, χωρίς παρατηρήσεις, χωρίς κριτική…κριτική ακόμα και για τα ρούχα μου. η αλήθεια είναι πως...ναι…δεν μπορώ να φοράω κατεστραμμένα , βρώμικα και μοναστηριώτικα ρούχα…φορέστε τα όσοι γουστάρετε…εγώ όχι…είμαι της πόζας και του εξώφυλλου και δεν ενοχλώ κανέναν. και ναι…θέλω να είμαι καθαρός και να μη καπνίζω χόρτο στα διαλείμματα. α! και στο ποιηματάκι που άκουγα συνέχεια ‘’ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει βρώμικα χέρια και καθαρή καρδιά’’ δεν έχω να απαντήσω κάτι…απλώς ουρλιάζω. Δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις.

εκείνες τις ημέρες έγραψα ετούτο:

έσβησα το φώς , άνοιξα τα μάτια
ένα ποτήρι με λίγο νερό, απέναντί μου
όσο κι αν διψάω
πρώτα θα ποτίσω την βουκαμβίλια της ψυχής μου

τα κεριά καίγονται και λιώνουν
οι καρδιές λιώνουν και καίγονται
έτσι τα κεριά μου έλιωσαν και η καρδιά μου κάηκε.

άργησα να νιώσω την ευθύνη
αυτή που άλλους σώζει
και άλλους, δολοφονεί εν ψυχρώ

εν ψυχρώ σταμάτησα να ζωγραφίζω και ξεκίνησα να γράφω πολύ, όχι όπως παλιά. σε χαρτιά, σε νύχτες τρόμου. τύλιξα σε μαύρες κορδέλες τα άλλα μου χαρτιά, άφησα τα πινέλα μου να ξεραθούν και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. έπιασα ένα στυλό, όχι άλλα μολύβια, και έγραφα, βλακείες, ομορφιές, ποιηματάκια χαζά, κείμενα ασυνάρτητα…μόλις έπεφτε η νύχτα.
πίστεψα στις ψευδαισθήσεις, στις Αναμνήσεις, λάτρεψα την φωτιά,
τις φλόγες των κεριών, τις φλόγες της σκέψης μου…το σκοτάδι.
από τότε πέρασαν πολλά από τα χαρτιά μου…αποχαιρετισμοί, λυγμοί, άρνηση, αποχωρισμοί, απορρίψεις, λάμψη, χρυσάφι, κλοπές και δάκρυα….μυστικά, λήθαργοι, φοίνικες, πεταλούδες μέχρι που…

…έναν χρόνο πριν…που όλα ξεκίνησαν να κυλούν εδώ μέσα…πιο δειλά και ντροπαλά, από το just watch me burn. γνώρισα εδώ μέσα την φιλία και την αγάπη αλλιώς,…και δεν χρησιμοποιώ καμία μεταφορά…μόνο ένα ‘’σαν’’….σαν να ήμουν 16 κι έγινα 17 και δεν με αναγνωρίζουν στον δρόμο αφού έβγαλα τα πρώτα μου γένια…και τα πρώτα μου νύχια. Αφού δεν μπορώ να λέω…γράφω…εδώ…και ας μην ξέρω τους ήχους ή το χαμόγελό σας…και ας μη σας τα λέω όλα…γιατί είπαμε, είμαι στα 17…και σας πετάω τα γράμματά μου…με το δεξί.
στο αριστερό κρατώ τη μαύρη κορδέλα μου…θέλετε να δείτε τα μάτια μου;



και από μία μαύρη κορδέλα στους:
loveizporn
gvgpsp
boywalkinginthewoods
boynextdoor
northaura
περιμένω να τις φορέσετε και να μου γράψετε to know u better...
ο κανόνας λέει πέντε...whatever...

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>η ζωή κάνει κύκλους και ζαλίζεται

ΑΝΑΔΡΟΜΟΣ ΕΡΜΗΣ

με την άκρη των χεριών του , θαρρώ τα δάχτυλα και λίγο τα νύχια,
σχεδιάζει φωτιές, με γλώσσες φιδιών.
ένα παιδί με αδυναμία στις πτώσεις και χάρτινα φτερά στην πλάτη,
σκέφτεται συνέχεια πυρκαγιές και βιαιοπραγίες.
ζει, χρόνια, στο ημιυπόγειο του πιο πολύχρωμου ονείρου του,
εκεί που πιάνει υγρασία και δηλητήριο μουχλιασμένο στάζει από τους τοίχους.
τρώει τις σημειώσεις του και ποτέ δεν πεινάει, μόνο γκρινιάζει για το νερό, που το θέλει χειμωνιάτικα κρύο και όχι παγωμένο.
σβήνει τα τσιγάρα στις παλάμες του και όταν έχει καύλες σφυρίζει σαν τρένο, μέχρι εκτροχιασμού και μετά πουφ…καπνός που τον εισπνέει και τελειώνει…με φόρα, μετά την κατηφόρα ,στην στροφή, πριν τον κάμπο…εκεί που έπαιζε με τον χαρταετό, τότε που φοβόταν την φωτιά και αδιαφορούσε για τον πόνο. εδώ στον στολισμένο του τάφο έγινε όσα φοβόταν, όσα τον πλήγωσαν και όσα δεν καταλάβαινε…δυνατότερος πια, πασαλειμμένος με στάχτες, περιτριγυρισμένος από φλόγες, ανοίγει κάθε τόσο τα χάρτινα φτερά του για να σε συναντήσει.
όλα αυτά για ‘σένα ,για να τον δεις, για να δεις πως μπορεί κι αυτός…να φτύνει την βαρύτητα…να αγνοεί το μέτρο…να νικά τον μεγαλύτερό του φόβο…να είναι καλύτερος από όσο πιστεύει…χειρότερος από όσο μπορεί...



α
α
α
α
παραμυθένιο μου πουλί ,μη ξαναγεννιέσαι! γέννα!

LA CARTA

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΙΙΙ

LA VOCE DEL SANGUE

IL MIO FUOCO