18.2.07

FACCIO IL GIOCO DI MAUVE
















η αλυσίδα τελικά έφτασε και σε μένα και λέω να την κρεμάσω στον λαιμό…φορώντας την, να σας γράψω αυτά που παρήγγειλε ο mauve συνεργός μου.
μου ζήτησε παραμύθι, παραμύθι θα φωνάξω…ΠΑΡΑΜΥΘΙ.
δένω τα μάτια με την μαύρη κορδέλα για να με βλέπετε καλύτερα και χτυπάω τα γράμματά μου επάνω σας…

όλα ξεκίνησαν στην θεσσαλονίκη. σε ένα μικρό δωμάτιο, γεμάτο με πολλές ιστορίες. η varvara σπούδαζε εκεί κι εγώ είχα εξεταστική, αλλά δεν ήθελα να έχω, και η άρνηση με βρήκε στο τρένο. στη ναβαρίνου άλλες τόσες ιστορίες και στο κασετοφωνάκι η μία. εκείνου που με βάφτισε. μόλις με είδε. κρατούσε μια μαύρη κορδέλα, νομίζω,
ή απλώς εγώ την έβλεπα γιατί ήξερα…γέλασε, με τον τρόπο του, με κοίταξε, με τον τρόπο μου…’’barbara, αυτός είναι ο κολλητός σου;’’…μου την σπάει όταν με παρακάμπτουν…’’έλα ρε, αυτός είναι ο yakamoto’’…ούτε κινέζος, ούτε γιαπωνέζος…νέα φυλή. το όνομα που όλοι έψαχναν, έφτασε πιο γρήγορα στην αθήνα από εμένα…και πλέον ήμουν εκείνος. ο νονός μου, γνωστός και ως marie santal, βρίσκεται σήμερα στο λονδίνο και κυνηγάει αυτό που εγώ και η varvara αφήσαμε πίσω.μου τη σπάει να με παρακάμπτω.


ήταν ο χρόνος που είχα αφήσει τη σχολή μου. είχα βαρεθεί τα νεκρά σημεία, τους αριθμοδείκτες και τα cash flows. και όλα αυτά είχαν συμβεί δια της απουσίας μου. δεν έχω ιδέα αν γίνονται εισηγήσεις…πως γίνονται…και τελικά σε ποιους αφορούν.αυτό που ήθελα να γίνω ήταν καλλιτέχνης…ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. ξεκίνησα εντατικά μαθήματα. χαρτιά, κάρβουνα, λάδια, πινέλα, μισοκλεισμένα μάτια, σκοτάδια, φώτα, σκιές, τόνοι, χρώματα, αποχρώσεις, κλίμακες, κλίμακες…πουθενά ασανσέρ…όλα με κόπο. έναν χρόνο ζωγράφιζα με τα δάχτυλα, έδινα βάση σε ασήμαντες λεπτομέρειες, μουτζούρωνα τα σκοτεινά, έσβηνα τα φωτεινά, πατίνα στη πατίνα…δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω. έναν χρόνο ζωγράφιζα το διπλανό θέμα από το ζητούμενο, τον μπροστινό μου, την μοναδική μου φίλη εκεί μέσα ,με τα τεράστια κόκκινα μαλλιά και την μαύρη κορδέλα στο χέρι. ντρεπόμουν πολύ να πάω στα γυμνά…ήμουν πάντα τυχαία άρρωστος…μα πόσο άρρωστος τελικά! δεν εγκλιματίστηκα ποτέ. ήθελα να ζωγραφίζω μόνο για μένα, χωρίς παρατηρήσεις, χωρίς κριτική…κριτική ακόμα και για τα ρούχα μου. η αλήθεια είναι πως...ναι…δεν μπορώ να φοράω κατεστραμμένα , βρώμικα και μοναστηριώτικα ρούχα…φορέστε τα όσοι γουστάρετε…εγώ όχι…είμαι της πόζας και του εξώφυλλου και δεν ενοχλώ κανέναν. και ναι…θέλω να είμαι καθαρός και να μη καπνίζω χόρτο στα διαλείμματα. α! και στο ποιηματάκι που άκουγα συνέχεια ‘’ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει βρώμικα χέρια και καθαρή καρδιά’’ δεν έχω να απαντήσω κάτι…απλώς ουρλιάζω. Δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις.

εκείνες τις ημέρες έγραψα ετούτο:

έσβησα το φώς , άνοιξα τα μάτια
ένα ποτήρι με λίγο νερό, απέναντί μου
όσο κι αν διψάω
πρώτα θα ποτίσω την βουκαμβίλια της ψυχής μου

τα κεριά καίγονται και λιώνουν
οι καρδιές λιώνουν και καίγονται
έτσι τα κεριά μου έλιωσαν και η καρδιά μου κάηκε.

άργησα να νιώσω την ευθύνη
αυτή που άλλους σώζει
και άλλους, δολοφονεί εν ψυχρώ

εν ψυχρώ σταμάτησα να ζωγραφίζω και ξεκίνησα να γράφω πολύ, όχι όπως παλιά. σε χαρτιά, σε νύχτες τρόμου. τύλιξα σε μαύρες κορδέλες τα άλλα μου χαρτιά, άφησα τα πινέλα μου να ξεραθούν και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. έπιασα ένα στυλό, όχι άλλα μολύβια, και έγραφα, βλακείες, ομορφιές, ποιηματάκια χαζά, κείμενα ασυνάρτητα…μόλις έπεφτε η νύχτα.
πίστεψα στις ψευδαισθήσεις, στις Αναμνήσεις, λάτρεψα την φωτιά,
τις φλόγες των κεριών, τις φλόγες της σκέψης μου…το σκοτάδι.
από τότε πέρασαν πολλά από τα χαρτιά μου…αποχαιρετισμοί, λυγμοί, άρνηση, αποχωρισμοί, απορρίψεις, λάμψη, χρυσάφι, κλοπές και δάκρυα….μυστικά, λήθαργοι, φοίνικες, πεταλούδες μέχρι που…

…έναν χρόνο πριν…που όλα ξεκίνησαν να κυλούν εδώ μέσα…πιο δειλά και ντροπαλά, από το just watch me burn. γνώρισα εδώ μέσα την φιλία και την αγάπη αλλιώς,…και δεν χρησιμοποιώ καμία μεταφορά…μόνο ένα ‘’σαν’’….σαν να ήμουν 16 κι έγινα 17 και δεν με αναγνωρίζουν στον δρόμο αφού έβγαλα τα πρώτα μου γένια…και τα πρώτα μου νύχια. Αφού δεν μπορώ να λέω…γράφω…εδώ…και ας μην ξέρω τους ήχους ή το χαμόγελό σας…και ας μη σας τα λέω όλα…γιατί είπαμε, είμαι στα 17…και σας πετάω τα γράμματά μου…με το δεξί.
στο αριστερό κρατώ τη μαύρη κορδέλα μου…θέλετε να δείτε τα μάτια μου;



και από μία μαύρη κορδέλα στους:
loveizporn
gvgpsp
boywalkinginthewoods
boynextdoor
northaura
περιμένω να τις φορέσετε και να μου γράψετε to know u better...
ο κανόνας λέει πέντε...whatever...

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>η ζωή κάνει κύκλους και ζαλίζεται

7 Comments:

Blogger mauve said...

από τους αριθμούς, στα σχέδια, στο στυλό, στο blog, με μια μαύρη κορδέλα να τα συνδέει όλα και μάτια να ερωτούν...
είσαι εκείνος ο πρίγκιπας._
σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την ιστορία.
σου στέλνω κι εγώ ένα... mauve φιλί

6:59 μ.μ.  
Blogger Bang said...

πολυ ωραια ολα...
να ξερεις ομως οτι ηταν λαθος σου που ακουσες ολους αυτους..τα μολυβια και το χρωμα πρεπει να βγαινουν απο μεσα σου,αλλιως δεν εχει νοημα..Καθε καλλιτεχνης ειναι μονος,κι οχι γιατι ειναι καθαρος..
Κριμα που την αφησες,αλλα ευτυχως που γραφεις!..

Take care.. :)

3:50 π.μ.  
Blogger koolkiller-ess said...

:-) έτσι για να βλέπεις και το χαμόγελό μας που και που...

1:22 μ.μ.  
Blogger boywalkinginthewoods said...

χμμμ
agent provocateur

1:04 π.μ.  
Blogger G.V.G_Ps said...

Στην αρχή ξαφνιάστηκα, έπειτα γκρίνιαξα, τ' ομολογώ... Ανοίγοντας όμως τα κιτάπια μου, το παρελθόν ξεδιπλώθηκε σαν παραμύθι. Και να 'ξερες πόσο λατρεύω τα παραμύθια! <3

4:27 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

apisteyto!
wste edw arxhsan ola???
sthn mikrh mas polh by the sea?

10:20 μ.μ.  
Blogger Y.K.M.T. said...

#mauve μου...γλυκέ!

#κατ...δεν έχω μετανιώσει...είμαι πλέον σίγουρος...

#kookie...κάνε μου κι έναν ήχο!

#δρακουλάκο...εγώ;εγώ;

#gvg...μια ζωή στα παραμύθια...χμ...καλά είναι...νομίζω

#ναι ναι...εκεί...και άμα σου πω ακριβώς που...θα γελάς ασταμάτητα!

11:12 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home