ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΟΜΟΛΟΓΗΣΑΣ

L' ASCENSORE

MICROCOSMO II

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΠΑΡΤΙΔΑ

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ SANTO

ετά από αυτή τη στροφή, σίγουρα.

Μερικές πεταλιές ακόμα και θα φτάσουμε. Αλλιώς την έχω πατήσει. Τους λέω τόσο καιρό αυτή την ιστορία. Είναι όμως κουραστική η διαδρομή. Και αυτό τους το είχα πει. Τώρα θα προετοιμάζονται να με κοροϊδέψουν μα εγώ το ξέρω πως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει.
-Έχουμε πολύ ακόμα; Σε λίγο θα φτάσουμε στον θεό…φωνάζει η Bella
-Μα καλά, αυτό το στόμα σου…οχετός
-Άσε μας Ricco
Οι δύο κολλητοί μου. Γεννημένοι όλοι κάτω από το μάτι της Τ.Τ. (τεχνολογία τελειότητας), προικισμένοι με όλα τα σωστά γονίδια και τις δημιουργικές ορμές.
Η μητέρα μου τα τελευταία 10 χρόνια εργάζεται στον Πλούτωνα σε ένα μεγάλο ερευνητικό έργο. Αν και γεννήθηκε με τον παλιό, κακό τρόπο είναι πολύ έξυπνη.
Ο πατέρας μου είναι υπουργός στο υπουργείο Α.Μ.Π.Ο. (Ανάπτυξης Μονάδων Παραγωγής Οξυγόνου) και μια φορά ένας συμμαθητής μου, μου είπε πως ο μπαμπάς μου είναι κηπουρός και του έκανα μήνυση. Στα 13 χρόνια 23 ημέρες 2 ώρες 19 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα ζωής μου έχω μάθει πολλά όμορφα πράγματα αλλά και πολλά άσχημα. Όπως ,ας πούμε, ότι οι άνθρωποι κάποτε πίστευαν σε θεούς. Σήμερα και μόνο να το σκεφτείς αποτελεί ποινικό αδίκημα. Εμένα όμως η γιαγιάκα μου πριν πάει στον Ερμή, μου είχε πει μερικά παραμύθια για τον χριστό και τις εκκλησίες και για τον παράδεισο και μου άρεσαν πολύ οι άγγελοι. Είχε και κάτι ζωγραφιές τους κάτω από το κρεβάτι της αλλά μόνο σε μένα τις έδειχνε. Και…και μου είχε δώσει και ένα φυλαχτό, το έλεγε. Έναν σταυρό…εμένα δεν μου άρεσε- μου θύμιζε μαθηματικά- αλλά το κράτησα για να μην κλαίει και επειδή μου είπε ότι είναι της μαμάς μου. Και μετά μου είπε να το φοράω μέχρι να πεθάνω αλλά της είπα πως πια οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν και τότε μπήκε ο μπαμπάς και την κοίταξε λίγο περίεργα και με πήρε να παίξουμε μήλα στον εξομοιωτή. Μετά από λίγο η γιαγιάκα έφυγε βιαστικά για τον Ερμή.
-Κάνουμε ποδήλατο εδώ και πέντε ώρες, νομίζω πως θα λαχανιάσω.
-Φτάνουμε ή όχι , Santo;
-Ένας λόφος ακόμα…μη γκρινιάζεις.
Σήμερα δεν έχουμε σχολείο. Είναι δευτέρα και όλοι ξεκουράζονται. Εγώ κανονικά ήμουν τιμωρία. Ο μπαμπάς βρήκε το σταυρουδάκι μου και μου φώναξε! Μα το χα κρύψει τόσο καλά, μέσα στο πρώτο συρτάρι μου! Νόμιζα πως κανείς δεν ανοίγει τα συρτάρια του άλλου! Μου φώναξε πολύ και ήρθε και η αστυνομία. Ποτέ κανείς δεν φωνάζει χωρίς λόγο. Μου πήρε τον σταυρό και ήθελε να τον πετάξει αλλά τον έβαλα να μου υποσχεθεί πως θα τον στείλει στην μαμά μου, ναι , ναι και χθες μου είπε πως τον έστειλε και τώρα περιμένω e-mail της γιατί ακόμα τα κινητά πιάνουν μέχρι τη Σελήνη. Αλλά τώρα ο daddy είναι στο υπουργείο και εγώ το έσκασα. Είχαμε πει με τα παιδιά πως σήμερα θα πάμε να βρούμε το παραμύθι. Όταν οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να καταστρέψουν όλους τους ναούς, στην πόλη μας κάποιοι από τους παλιούς ανθρώπους έφτιαξαν μια μικρή εκκλησία από τα απομεινάρια των άλλων μέσα σε μια σπηλιά. Αυτή του τιμίου σταυρού. Και η γιαγιά μου είχε πει πως κάποιοι ακόμα πηγαίνουν εκεί, κάποιοι παράνομοι που λέγονται πιστοί! Μια φορά όμως που ρώτησα την δασκάλα μου, έστειλε ένα e-mail στον μπαμπά και δεν ξέρω τι του είπε και με έβαλε πάλι τιμωρία.
-Μα τους ανθρώπους, κάπου εδώ δεν πρέπει να είναι;
-Santo μου, νομίζω πως ο Ricco έχει δίκιο. Είμαστε στην τρίτη στροφή, μετά τον τρίτο λόφο και δεν βλέπω πουθενά το μονοπάτι που λες.
-Δεν μπορεί…κάπου εδώ θα είναι. Αφήστε τα ποδήλατα να ψάξουμε!
Το βουνό είναι πολύ όμορφο. Τα κίτρινα λουλούδια μου αρέσουν πάρα πολύ και τα ζωγραφίζω και στο τετράδιο όταν βαριέμαι στο μάθημα. Εδώ πάνω έχει πολύ οξυγόνο, θα πω στον μπαμπά να έρθει να μαζέψει, μα καλά τόσο χαζός είναι;
-Bella, Santo...από εδώ
-Μα να το βρει ο ρομποτάκιας!
Ο Ricco πιστεύει από την πρώτη δημοτικού πως είναι ρομπότ και πως οι φλέβες του είναι καλώδια, μα καλά τόσο χαζός είναι κι αυτός; Το μονοπάτι είχε κρυφτεί από βραχάκια που είχαν κατρακυλήσει και ένα δέντρο που είχε πέσει, είχε πολύ κακό καιρό την προηγούμενη εβδομάδα. Όσο περπατούσαμε τόσο πιο πολύ φοβόμουν. Και τον μπαμπά μου και την αστυνομία. Αλλά μπορεί να μην υπάρχει και τίποτα. Κι έτσι όμως έχω σπάσει την τιμωρία. Πείνασα. Χόρτασα. Ένας ρόφημα με πρωτεΐνες είναι πάντα χρήσιμο στο σακίδιο. Κι άλλα κίτρινα λουλούδια και μοβ και…και νυχτώνει και άντε θέλω να φτάσουμε…και θα γκρινιάζω…και…η σπηλιά. Δεν το πιστεύω. Τα παιδιά με κοιτούν σχεδόν τρομαγμένα. Όλα θα ήταν πιο απλά αν βλέπαμε απλώς μια σπηλιά. Αλλά τώρα όχι…Στο ημίφως λάμπει σαν πυγολαμπίδα. Είναι μια τρύπα στον βράχο…που βγάζει φως…φως που τρέμει…Αν ήταν εδώ η μαμά θα με έπαιρνε αγκαλίτσα . Και τα άλλα παιδάκια, όχι μόνο εμένα.
ΤιΤουΤιριρι ΤιΤουΤιριρι. Χτυπάει το κινητό μου και βγάζουμε και οι τρεις ένα ουρλιαχτό που δεν το χεις ξανακούσει ποτέ! Παίρνουμε ανάσα, γελάμε…μα που ,στα κομμάτια ,το έβαλα.
-Ααα, ο μπαμπάς μου…τι θα του πω;
-Ε, μη το σηκώνεις!
-Αχ, θα πάρει και την δική μου μαμά…
-Τι να κάνω;…..
Σταμάτησε!
-Πάμε γρήγορα μέσα, για να φύγουμε…Bella έτοιμη η ψηφιακή;
-Ναι! Πάμε γρήγορα!
Ήταν όλα αλήθεια. Όλα μέσα στη σπηλιά ήταν παλιά. Ξύλινα και χρυσά…ή έτσι έμοιαζαν. Στην δεξιά πλευρά ήταν μια χρυσή λεκάνη με άμμο…και κεράκια…τουλάχιστον δέκα. Έρχονται κι άλλοι εδώ! Κι αν έρθει και τώρα κανείς; Μα τον ανθρώπινο νου, θέλω να πάω σπίτι μου. Να κάτσω τιμωρία.
-Santo! Έλα να δεις!
-Καλά, θα τις δείξουμε στην τάξη και η δασκάλα θα μείνει!…μουρμουρίζει η Bella που δεν τα πάει καθόλου καλά με τη δασκάλα.
Ζωγραφιές. Σαν της γιαγιάς μου. Αυτοί είναι οι άγιοι. Τα κάναμε και στο σχολείο, στο μάθημα για τους παλιούς ανθρώπους. Οι παλιοί άνθρωποι είχαν ανάγκη τα παραμύθια, είχε πει η δασκάλα. Και μυρίζει και κάτι περίεργο…δεν ξέρω αν μου αρέσει πολύ. Η νύχτα έχει πέσει και κρυώνω. Και τα παιδιά κρυώνουν και έχουν κάτσει δίπλα στα κεράκια. Εγώ χαζεύω τις ζωγραφιές. Έχουν και στολίδια. Χρυσά κι αυτά! Ένα ποδαράκι, ένα χεράκι…χεχε…ένα αυτί ,πλάκα έχουν.
-Santo πάμε; Αρχίζει να κάνει κρύο…
-Και είναι και σκοτεινά…
-Μα…που είναι αυτός;
Τους είχα ακούσει μα δεν μπορούσα να μιλήσω. Ήρθαν πίσω μου. Και με κοιτούν περίεργα. Τα μάτια και τα γόνατά μου στο πάτωμα. Μπροστά σε μια από τις πιο όμορφες ζωγραφιές. Η παναγία και το μωρό της. Έχει παγώσει η καρδούλα μου. Έχουν βραχεί τα ματάκια μου.
-Τι έπαθες; Πρέπει να φύγουμε…έλα!
ΤιΤουΤιριρι ΤιΤουΤιριρι.
-Ωχ, πάλι το κινητό σου, τι θα κάνεις;
-Θα το σηκώσω.
Έλα μπαμπά…
-………………
-Ναι…έκλαιγα…
-………………
-Μπορείς να έρθεις να μας πάρεις;
-……………….
-Είμαι εκεί που άφησες τον σταυρό της μαμάς.

LA MACCHIA SCURA

ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

IL COMETA POSTALE

ΔΙΑΒΑΤΗ!

IL NOSTRO CENTRO

ERASURECTION+R

>>>>>>>>>>>>...
.............
.............