ΑΝΑΔΡΟΜΟΣ ΕΡΜΗΣ

με την άκρη των χεριών του , θαρρώ τα δάχτυλα και λίγο τα νύχια,
σχεδιάζει φωτιές, με γλώσσες φιδιών.
ένα παιδί με αδυναμία στις πτώσεις και χάρτινα φτερά στην πλάτη,
σκέφτεται συνέχεια πυρκαγιές και βιαιοπραγίες.
ζει, χρόνια, στο ημιυπόγειο του πιο πολύχρωμου ονείρου του,
εκεί που πιάνει υγρασία και δηλητήριο μουχλιασμένο στάζει από τους τοίχους.
τρώει τις σημειώσεις του και ποτέ δεν πεινάει, μόνο γκρινιάζει για το νερό, που το θέλει χειμωνιάτικα κρύο και όχι παγωμένο.
σβήνει τα τσιγάρα στις παλάμες του και όταν έχει καύλες σφυρίζει σαν τρένο, μέχρι εκτροχιασμού και μετά πουφ…καπνός που τον εισπνέει και τελειώνει…με φόρα, μετά την κατηφόρα ,στην στροφή, πριν τον κάμπο…εκεί που έπαιζε με τον χαρταετό, τότε που φοβόταν την φωτιά και αδιαφορούσε για τον πόνο. εδώ στον στολισμένο του τάφο έγινε όσα φοβόταν, όσα τον πλήγωσαν και όσα δεν καταλάβαινε…δυνατότερος πια, πασαλειμμένος με στάχτες, περιτριγυρισμένος από φλόγες, ανοίγει κάθε τόσο τα χάρτινα φτερά του για να σε συναντήσει.
όλα αυτά για ‘σένα ,για να τον δεις, για να δεις πως μπορεί κι αυτός…να φτύνει την βαρύτητα…να αγνοεί το μέτρο…να νικά τον μεγαλύτερό του φόβο…να είναι καλύτερος από όσο πιστεύει…χειρότερος από όσο μπορεί...



α
α
α
α
παραμυθένιο μου πουλί ,μη ξαναγεννιέσαι! γέννα!