IL MIRACOLO DELLA RIFLESSIONE

.

.

.

συναντήσεις μέσα σε ένα βράδυ. βουτηγμένες στη νύχτα, κεντημένες με φώτα και σιωπές. στο τραμ, αγκαλιά με την ροή σου που έτριζε, αλυσίδα στα πόδια μου και σερνότανε στις ράγες.

δεν σήκωνα το βλέμμα και σε έβλεπα να ξερνάς Αναμνήσεις να ξεφυσάς ανησυχίες και άλλαζε η μορφή σου. μεθυσμένος καθρέφτης που στάθηκε δίπλα σε μία καρδιά .

και σε πίστευα, σε πιστεύω και τώρα, που δάνειζες τα χρυσάφια σου σε ασήμαντες στιγμές. χωρίς ταχύτητα μα με σκοπό. τον ίδιο σκοπό που σφύριζες όταν χανόσουν στα στενά της γειτονιάς σου. μιας λυσσάρας γειτονιάς που μάσαγε ανθρώπους κι έφτυνε τα κουκούτσια τους.

δεν σε έχω δει ποτέ ξανά. πουθενά. ούτε στον ύπνο μου, που έλουζες τα βλέφαρά μου. λες και άνοιξε ο ουρανός και σε κατάπιε. το ήξερα.

γι΄ αυτό δεν σήκωνα το βλέμμα, με θέα δυο παλάμες κατοικούσα.

καθισμένος στο ανόητο τραμ, πηγαίνοντας στην θάλασσα , παραδομένος σε μια συμπαντική ομηρία.

άνοιξε θεέ μου τους ουρανούς σου! το θαύμα να ζηλέψει και η μοίρα.

να γίνουν οι ράγες σου γραμμές μου,

το τραμ , αργά να το χωρίσει σε τρ

και να πετάξει το αμ,

να ενωθεί με το ένο, να γίνει τρένο,

της πράσινης γραμμής, στα κόκκινα χαλιά σου να με φέρει.

με δύο πέτρες μαγικές, μαγεμένες από την τρέλα σου, να μου φτιάξεις το κεφάλι και να σου πω ξανά πως στους τοίχους σου κρύβονται πλάσματα. μεθυσμένος καθρέφτης, σου έγραψα, στάθηκε δίπλα σε μια καρδιά.

θα ένιωθες καλύτερα τώρα που μαθαίνω να σε θέλω από ανάγκη.

έφτασα.
εκεί που ήθελες εσύ.